De groep beeldt een Mayaceremonie uit die eigenlijk drie dagen duurt
en plaatsvindt voorafgaand aan het zaaien en oogsten. Er komt een
groepje van een tiental mannen en vrouwen op. De mannen zijn in het
wit gekleed met rode sjerpen om. Ze brengen allerlei gaven naar het
offeraltaar: sigaren, hanenbloed, maïs met cacao en honing die het
zoete/zachte van de vruchten van de aarde vertegenwoordigen. De
vrouwen zien er prachtig uit in witte huipiles en blauw geruite
rokken, met vanuit hun paardenstaart lange rode koorden, en met
doekjes op het hoofd. Ze bewieroken de offergaven en het altaar. Ze
aanbidden de goden van aarde, bergen en hemel tijdens deze ceremonie
van het donker van de nacht naar het licht van de opkomende zon. Het
is een soort ‘geboorterite’ die oorspronkelijk drie dagen en nachten
duurde, uit achting voor de goden. De vrouwen lopen vervolgens met
aarden bakjes waarin de offergaven zijn gedaan, naar buiten. Dit gaat
gepaard met tromgeroffel en veel wierook. Buiten klinkt een harde knal
van een vuurpijl. Na een poosje komen de vrouwen terug. Dat gebeurt zo
driemaal.
Dan steken ze gekleurde kaarsen aan, naar de vier windstreken:
- wit in het noorden: dit staat voor het leven en het beschermen van
de maïs;
- geel in het zuiden: dit staat voor lucht, familie, oogst en alles
wat groeit;
- zwart in het westen: dit staat voor de ondergang van de zon, de
geest die je in de nacht
beschermt en het oppakken van de energie;
- rood in het oosten: daar waar de zon opkomt;
- blauw en groen in het midden: de kleur van de hemel en de planten.
De kaarsen worden verbrand samen met een deel van de offergaven. Het
andere deel wordt onder de aanwezigen verdeeld: kip, soep, maïs met
cacaodrank.
Het geheel wordt begeleid door marimbamuziek.
Uitbeelden van het einde van de
wereld op 21 december 2012
Een meisje kondigt met een vriendelijke, brede lach dit onheil aan.
Het gaat volgens de Mayacultuur in feite om het einde van de vierde
kalenderperiode na 1400 jaren. De zon gaat onder en dreigt niet meer
op te komen. Twee jongens en twee meisjes, slechts gekleed in karton,
leggen houtjes bij elkaar om een vuur aan te kunnen steken en daarmee
de zon weer te doen opkomen. Maar ze worden weerhouden door dieren
zoals een aap en een soort konijn, die vanuit de duisternis opdoemen.
Ook de man van de duisternis komt er aan. De dieren, die boze geesten
verbeelden, komen steeds dichterbij terwijl de jongens en meisjes het
vuur proberen aan te steken, hetgeen vooralsnog niet lukt. Maar dan,
net op tijd, vóór de dreiging van de boze geesten lukt het
uiteindelijk om het vuur te ontsteken.
Het verhaal over het einde van de wereld is niet door de Maya’s of hun
historische verhalen de wereld ingestuurd, maar door verkeerde
interpretatie van westerlingen.
Uitbeelden van de datum 21 december
2012
We zien een groen plastic doek, hetgeen de groene aarde verbeeldt.
Daarboven een brandende lamp, die de zon voorstelt. De zon staat aan
de horizon, maar een groot zwart plastic doek zakt langzaam vóór de
zon. De verteller zegt: “De aarde zal beven, het zal donderen en
bliksemen, niets zal meer werken, er zal geen elektriciteit zijn.
Mensen zullen huilen. Zo staat het geschreven als de zon voor de
vierde keer achter de planeten verdwijnt (een doek met de planeten is
zichtbaar). 72 uren lang is de zon verduisterd. Het zijn drie duistere
dagen van bezinning over zaken die we verkeerd gedaan hebben en die we
vanaf nu beter gaan doen. Er is één steen die licht geeft. Die moet
men tijdens de ceremonie heel voorzichtig en met eerbied en respect
oppakken. Dan zal er licht komen.
En inderdaad, er verschijnt een wit doek waarachter de zon weer
opdoemt. Een grote tekening geeft vijf zonnen aan: vier zonnen voor
elk seizoen, plus nog een voor een vijfde periode. Er staan ook
sterren en de maan getekend. Die geven ook wat licht, maar dat was
tijdens de verduistering niet zichtbaar. Op 14 december beginnen
die Maya ceremonies, waarbinnen zes symbool-data zitten, om te
eindigen op 21 december. Dan komt de zon weer op!
